Rootsville

Goezot in 't Hofke - 20th Anniversary Festival - zaterdag Oud-Turnhout (01-06-2024) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Goezot © Rootsville 2024

Even in mijn archieven gekeken en het was al geleden van 2021 dat ik als reporter nog eens naar Goezot was afgezakt. De nieuwe locatie was voor mezelf dan weer een primeur. We hebben ‘Goezot in ’t Hofke’ altijd één van de leukste festivals gevonden en daarom we massaal afgezakt richting Oud-Turnhout. Gisteren hadden ze daar al Rhea en Admiral Freebee over de vloer gehad en nu was het tijd voor de zaterdagse Roots-dag, en dit allemaal in het kader van hun 20-jarig bestaan.

Bij aankomst was ik onmiddellijk verrast door de mooie locatie. Ideaal voor twee dagn genieten van muziek. Door het slechte humeur van de weergoden en de massale regen van de laatste maanden, was de weide echter omgetoverd in een lichte modderpoel. Een schoenwisseling drong zich dus ook op. Geen jetons meer maar een bandje met QR-code waar je na betaling “zotjes” kon laten opzetten, dus direct een lokaal biertje ter hand en als de regen wou wegblijven waren we er helemaal klaar voor. Ook de 'Kiekens' van Gevarenwinkel hadden voor een lekkere taart gezorgd voor de 20ste verjaardag van deze 'Goezot in 't Hofke en dus zal het smullen worden bij de koffie.

Het concept blijft als vanouds en dus zijn ook de twee podia nog steeds aanwezig. De dag ging van start met Big Dave & The Dutchmen. Ik had veel goeds gehoord over Dave’s nieuw project en was dan ook heel benieuwd om het zelf eens “live” mee te maken. Dave voorstellen is niet meer nodig want ik denk niet dat er nog iemand rondloopt die deze Antwerpse reus nog nooit aan het werk had gezien.

Voor dit nieuw project heeft Big Dave zich omringd door een aantal Nederlandse toppers zoals Micha Den Haring op gitaar, de broertjes Dusty en Darryl Ciggaar respevtievelijk op gitaar en drums bas en last but not least, pianowizzard Roel Spanjers. Met zo’n bezetting kon het niet anders dan vonken geven.

En Dave ging dan ook vurig van start met ‘Let’s Rock ’n Roll’. Je hoorde onmiddellijk de klasse van zijn band en het was swingen van bij de eerste noot. Dave is zijn eigen zelve en blaast een fijn stukje harmonica weg zoals bij ‘My Little Girl’ en ondertussen kunnen wij volop genieten van zijn dansmoves.

‘Jump Children’ is een song dat swingt als de beesten en Micha Den Haring leeft zich volledig uit. Knappe gitarist die man. Even tijd voor een slow blues om even op adem te komen, waarna er werd verder gewerkt met ‘Standing In The Pouring Rain’, hierna verlaat Dave het podium en laat zijn Dutchmen hun ding doen met eerst een instrumentaaltje waarna Darryl de zang overneemt met ‘Just One More Time’. Het plein zat al goed vol bij dit eerste optreden en ze hadden gelijk om er al zo vroeg te staan, want dit was top en de ideale opener voor wat nog komen zou.

In de “Riverside Stage” zou tussen de acts door de muziek afwisselend verzorgd worden tussen DJ Rudy en Truck Stop Cutie. De eer om als eerste te openen was weggelegd voor DJ Rudy die ons een halfuur lang trakteert op old style rock’n roll en rhythm and blues.

Terug naar de Main Stage dan maar voor een goede portie Americana. Hiervoor zou de Eilen Jewell Band zorgen. Persoonlijk had ik daar nog nooit iets van gehoord dus voor mij een totale ontdekking. Jewell is afkomstig uit Boise, Idaho, singer-songwriter die zowat van alle markten thuis is en ze brengt een mengeling van folk, country en blues. Haar teksten zijn nogal maatschappelijk gericht en ze schuwt het niet om thema’s aan te kaarten als racisme, sexisme of discriminatie.

Haar band bestaat verder uit Jerry Miller (gitaar), Matt Murphy (upright bass) en Jason Beek (drums, zang). En man, was me dat de ontdekking van de dag. Hoe mooi was dat. Een madam met een heel knappe stem die aanvatte met ‘Croocked River’ afkomstig uit haar laatste cd “Get Behind The Wheel”, dat gold trouwens ook voor het knappe ‘Winnemucca’. Ze heeft een ritmesectie dat staat als een huis en gitarist Jerry Miller perst alles uit zijn gitaar. Dit is het betere werk mijn gedacht. Hoe komt het dat ik deze madam nog niet had ontdekt dacht ik bij mezelf?

Met ‘Rich Man’s World’ haalde ze een ouwertje uit de kast en het fantastisch mooie ‘Rain Roll In’ kwam uit haar cd getiteld ‘Sea Of tears’. ‘Crawl’ daarentegen was alweer een volledig nieuwe song. Dit klonk hemels en ik was helemaal in de ban, al zeker toen ze het tempo naar beneden haalde voor een schitterende ‘Miles To Go’ en uit de laaste cd afkomstige ‘Lethal Love’. We kregen ook een cover op ons bord met een trager versie van het gekende ‘Breakaway’ van Tracey Ullman. Man wat heb ik van dit optreden genoten. Eilen Jewell, you really made my our day!

Voor de volgende band dienen we even te verhuizen naar de “Riverside Stage” waar daar zou Truck Stop Cutie van jetje gaan geven. Een tijdje terug had ik de mannen zien optreden in De Casino in St-Niklaas, waar ze fungeerden als voorprogramma voor The Seatsniffers en het was grandioos. De bandleden hebben allemaal reeds hun strepen verdiend bij bands als Moonshine Reunion, Hétten Dés, Motel Men en Rusty Nails: Wim Geysels (vocals, contrabas), Wan De Brabander (gitaar), Steven Hollanders (gitaar, backing vocals), Koen Verbeeck aka Johnny Trash (drums, backing vocals) en Bouke Cools (pedal Steel, banjo, backing vocals).

Live brengen deze 5 sympathiekelingen een stomende good old country party! Hopellijk had iedereen zijn dansschoenen aangetrokken. En dat hadden ze en ze hadden voral heel veel zin, want de kleine tent was afgeladen vol en het was direct dikke ambiance met de aanstekelijke muziek van deze gasten. Songs als ‘Georgia’, ‘I Swear To Go’ of ‘That’s What I Get’ zetten de tent op stelten en het werd nog beter naar het einde toe met ‘Yeah Yeah Yeah’ en de topper ‘There’s A Guy Works Down The Chip Shop Swears He’s Elvis’. Yihaaa, leuke boel en de mannen zouden in de loop van de dag nog eens terugkomen. Party baby!!

Zoals ze bij Monthy Python zouden zeggen: “And now for something completely different” en dat met het Jimmy Dale Surf Trio. Surfmuziek is ten huize Dale niet echt vreemd, want Jimmy’s vader, Dale, was de onbetwistbare “King Of Surf”.

Surf werd dus bij Jimmy met de paplepel ingegeven en het was niet verwonderlijk dat, na de dood van zijn vader in 2019, zoonlief de fakkel overnam. Jimmy komt ons entertainen samen met Dusty Watson (drums) en John Eglit (bas). Wees maar zeker dat dit optreden vonken zal geven. Persoonlijk heb ik van het genre niet veel kaas gegeten eigenlijk, maar kan het wel pruimen voor een tijdje, maar bij een heel uur, gaat het snel vervelen. Zo ook bij Jimmy Dale.

Weinig woorden en onmiddellijk rammen. Ik kon nog wel genieten van zijn ‘Taco Surf’ maar dan was hij mij toch kwijt. Toch nog 2 gezongen nummers met ‘House Of The Rising Sun’ en ‘Hey Bo Diddley’, maar de grootste zanger is hij toch niet. Not for me this one.

Eén vorige de vorige keren dat ik op Goezot aanwezig was, waren deze jongens er ook. Ik heb het over The Kokomo Kings. Dit is één van mijn favo band in het genre. De band is een samenwerking van een aantal Zweedse en Deense top bluesmuzikanten die ervaring opdeden als backing band voor artiesten als James Harman, Rusty Zinn en Lazy Lester.

De band bestaat uit Martin Abrahamsson (zang en gitaar), Magnus Lanshammar (bas en gitaar), Jonas Holmberg (gitaar) en Daniel Winerö (drums).

Ze combineren met het grootste gemak Chicago blues met boogie, country en rock & roll. Het zoveelste bewijs dat er in het noorden van Europa ook al jaren geweldige authentieke blues gemaakt wordt. Live komen ze pas echt tot leven of zoals het zelf omschrijven: “Take a big bucket of unpolished Mississippi juke joint boogie and blend it with another bucket of laid back down home blues. Add a teacup of swamp pop, a tablespoon of hillbilly and a pound of profane, ecstatic gospel and you’ll have the Kokomo Kings.

This ain’t nothing but primitive, groovy Saturday-night music made for dancing”. It’s time for a party folks!!! Whoop! Whoop!! En of het een feestje werd! Vollegas van bij het begin met ‘The Wonder Man’ en ‘Buckle Up’. De band is een goed geoliede machine, er wordt kwistig met stevige gitaarlicks gestrooid en de “bassman” steelt de show. Een gig met veel energie, power en vooral ambiance en speelplezier. Het publiek geniet met volle teugen.

Ze gaan verder met ‘No Dinner Tonight’, ‘Turning Wine Into Water’, ‘Fighting Fire With Gasoline’ en het geweldige ‘Drive By Love Affair’. Stevige rock’n roll gecombineerd met de perfecte show , dit was een knaller van formaat en de jongens namen afscheid met ‘Jump Like A Chicken’ en ‘If You Were Mine’. Amai zeg wauw!

Het is een zeldzaamheid als er eens een Belgische formatie hoog op een affiche staat maar kijk, de mannen van Goezot die houden de Belgische muziek in ere met zowaar twee bands om de zaterdag af te sluiten. Laten we echter niet op de zaken vooruitlopen en begin met het begin. Voorlaatste band van de dag zowaar Fifty Foot Combo. Verjaardagsfuifje voor de band want dit jaar maken ze de muziekpodia al 30 jaar onveilig.

Het fenomeen uit Gent met zijn furieuze drive en invloeden uit garage, psych, instro, soul en punk, heeft een livereputatie die hen overal ter wereld bracht. Al hun invloeden komen samen in hun unieke ‘Monstrophonic Sound’. Hun stijl maar is glad oois zeerk trashy en wild. You love it or you hate it. In de band vinden wij de gemaskerde percussionist Jesse Roosen geflankeerd door drummer Bart Rosseau.

Op gitaar Rodrigo Fuentealba die op zijn beurt geflankeerd wordt door Jess De Waele op bas en zanger/gitarist Steven Gillis. Last but not least de mooie verschijning van Sandra Hagenaar aan de keys. Laat ons kort wezen, het was rammen, rammen en nog eens rammen. Not my cup of tea. Veel lawaai, neen dit is totaal aan mij voorbijgegaan om het kort te zeggen. Zoals ik al zei: “You love it or you hate it”.

Hoe kan je beter zo’n dag afsluiten? Hamvraag? Bah neen, de Goezotters hadden hiervoor het perfecte antwoord gevonden door de über rootsband uit te nodigen. Inderdaad, ik heb het hier over The Seatsniffers. Feestje gegarandeerd dus.

Ik weet niet of het eigenlijk nog nodig is om The Seatsniffers te introduceren, maar voor diegenen die de laatste decennia ergens op een onbewoond eiland hebben verbleven, zullen we het toch maar doen. Dé Belgische rootsiconen zijn terug! Herrezen uit de as van de Dizzy Dave Band, ging Dizzy “Big Dave” verder met The Electric Kings en bliezen de resterende leden The Seatsniffers leven in om hun rock ’n roll op de wereld los te laten. Inspiratie daarvoor haalden ze in het schemergebied tussen duistere r’n’b, zwarte rock ‘n roll en een rijkdom aan andere vroege Amerikaanse roots-stijlen zoals rockabilly, country en western, ska, surf enzovoort. Voeg daar een serieuze scheut punk attitude aan toe en je weet waar de band voor staat.

De basisingrediënten van een Seatsniffers show blijven naar gewoonte bestaan uit korte, maar heftige nummers, vette riffs en een overdosis rock ’n roll! Terug van weggeweest dus deze iconen en in de originele bezetting met Walter Broes (zang en gitaar), Roel Jacobs (tenor en barritone sax), Bop De Houwer (bas) en Pete De Houwer (drums)…. Hope you’re ready to party!!

Massa volk om deze kers op de taart te aanhoren, en ze hadden gelijk. We kregen een wervelende show met de gekende Sniffers-ingrediënten, al starten met ‘Assembly Line’ en ‘She’s A Fox’ dat deftig werd meegebruld. Of het nu je eerste keer is of de honderdste, dat je de band aan het werk ziet, altijd valt hun energie op. Piet drumt als een bezetene en Bop trekt aan de snaren van zijn contrabas al was het het laatste wat hij zou doen. Dit allemal onder de warme klanken van Roel’s saxofoon terwijl Walter Broes zijn gitaarspel loslaat op een meer dan enthousiast publiek. Man, wat kan er beter zijn dan dit?

‘Shake It’, ‘That’s It’ of ‘UFO’, deze songs klinken nog steeds of ze gisteren werden geschreven. Een verjaardag vier je met een feestje en dat was wat de Seatsniffers deden: feesten. Naar het einde toe crescendo met ‘Arabian Love Call’, ‘I Had It With That’ of ‘Loudmouth’ om ons alsnog naar huis te sturen met ‘Rock ’n Roll’. Betere afsluiter hadden de Goezotters zich niet kunnen bedenken!

Einde van een zeer mooie dag. Mooie dingen gehoord en de regen is weggebleven. Toen was het tijd om ons bed op te zoeken want morgen is er weer een dag. Oogje dicht en snaveltjes toe, slaapwel lieve kijkbuiskinderen!

Marcel